tüm uykusuzluğuma rağmen yine geceden korkup uykuya dalamadığım bir andayım şimdi. uykuyla problemliydim hep, kaygısızca uyuyabilmek pek mümkün olmadı benim bünyemde. böyle gecelerde galeriye dalıp hangi filmi, hangi satırı kaydetmişim diye geziyorum bazen, daha da derin bir girdaba gireceğimi bilerek. işte giriş kapımız olan o fotoğraf…kulağımda nilüfer’den inkar etme çalıyor şimdi. ailem bildiğim bir arkadaşım içinde bu şarkı var diye “sen mühimsin” plağını almıştı geçen doğum günümde. “üstünü iyi oku bugs funny, unutursan gözün bunu arasın” demişti. bir masada sevdiğim insanlarla mum üflerken kalbimi dolduran kişi uzaktaydı, yine de o masada en çok o vardı. tam kadroyduk yani, kocaman bir nefesle üfledim mumları; sanırım bundandı: içim sonsuz doluydu. eksilmemesini diledim.nilüfer şarkıda “git diyorsun, nasıl giderim?” diyor. gecenin bir vakti benim sesimle diyor, içim eriyor.git dedi bazıları bana; günlerce aramadan durduklarında, sevdiğim birisini hastaneye yüreğim ağzımda götürdüğümü bilmediklerinde, kaygı dolu konuşmaları erteleyip uyumayı teklif ettiklerinde, hiç merak etmediklerinde… okkalı bir git dediler. ben gittim ama o sevgiler gitmedi benden. fleabag’de geçiyordu böyle bir konuşma: “onunla ne yapacağımı bilmiyorum. ona olan tüm sevgimle. nereye koyacağımı bilmiyorum. bir yere gitmesi lazım.”ben de bilmiyorum. bu kadar sevgiyle nasıl baş edilir hiç bilmiyorum. şimdi düşününce 80 yaşıma değsem ben yine gün batımlarını, sürpriz yumurtaları, kitapları, masal dinlemeyi, winnie the pooh’u ve hayatımdan geçmiş bazı insanları çok seveceğim biliyorum. altında ezildiğim, her yere gezdirdiğim, bir zamanlar bana rahat uykular veren tozlu sevgiler var içimde. bu sebepten üstümde bitecek karış karış otların içinde yine en çok sevgi olacak biliyorum çünkü ben aksinin nasıl yapıldığını yüz yaşıma da değsem kalbime öğretemem.içimde biriken tozlu sevgilerle vedalaşıyorum bugün. kabul ediyorum her şeyi. önceden bu gerçekleri yazıya dökmek -beni artık sevmediğine inandığım insanları hala seviyor olmak- incitirdi beni. ama ben sevgiyi doğru yaşantıyla tekrar deneyimlediğimde (teşekkür ederim bitanem) sevgiyle utancın bir arada olmadığını gördüm. hala seviyor olmaktan, onlar kadar çabuk gidememiş olmaktan utanmıyorum artık. ben bugs funny’im çünkü. sevmek üzerine işlenmişim. bu parçamı tanımam ve sarmam için 29 yaşına gelmem gerekti ama ancak büyüdüm (büyüdüm gibi) ve bitmesine rağmen çok doğru arkadaşlıklardan ve aşktan geçtim. iyi ki geçtim. ben hepinizin ilk halini çok güzel seçtim.hoşça kalın çok sevdiklerim. elinizi tutmaya gücü yetmediği için iki parmağınızı kavrayan çocuk bugs funny…

koyulduğu yere asla yakışmamış bir eşya, kaçarken yolunu kaybetmiş bir hayvan, körpeyken kesilip bir kulübeye duvar olmuş ağaç gibi…ben; kendi hayatımın eğretisi…

keşke göründüğün kadar huzurlu olsancanım kaygısız uykular çekiyor