fâtih câmii’nin bahçesinde bir ağacın dibinde oturup, rüzgâr hafif hafif esip yüzüme vururken ezanı dinledim. yaşamak, hiç bu kadar daha umrumda olmamıştı.

osmanlıca metinler türkçe'ye çevirilir: beş akçe. *

"pardon, peyâmi safa'lar ne taraftaydı?"

alabilirsin kardeşim, kimse gelmeyecek..

gölgesindeyim.

otobüsüm nerde?? @imaro

bu parktayım sakın gelmeyin.

aşırı seviyorum.

altunizâde metrobüsün bu çıkışındaki merdivenlerde oturmayı çok seviyorum. sessiz, sâkin... düşünmek için muhteşem.