f. dolto, bir çocuğun tek bir ebeveynle kapalı bir baş başalık içinde değil, kendi ile öteki arasında üçüncü bir bakışın açtığı alanda büyüyebileceğini söylüyor.insan, kendini kaybetmeden sevmeyi ve bağ içinde kalarak yine de kendi olmayı ancak ve ancak bu üçlü (triangulaire) ilişki içinde öğrenebilir. tıpkı suyu aydınlatan güneş ve ışığını ona geri yansıtan su gibi... bağın nefes alabilmesi için bir ufuk gerekiyor.août 2025 - phare de lachine

anın değil ama dünün.bana çağrıştırdığı ise yaşam yolu…hayatın tüm renklerine rağmen bulanıklığı, karışıklığı, arzunun, sözün, tenin bir aradalığı. türkçesi çıkmadı ama fransızcası şöyle çıktı içimden;le chemin de la vie,jamais net, jamais clair.flouté, dans tous les sens.même quand un arc-en-ciel se dessine,même quand la couleur jaillit,même quand la beauté traverse le ciel.le désir,la parole, la chair, tout s'y confond,tout s'y tient.

kırık çizgiler içinde kaybolmuş bir yüz.başka bir bakışın içine süzülen bir göz.pencereden sızarak sessiz bir kitaplığın gölgesine çarpıp yankılanan bir ışık.askıda kalan parçalar, çatlamış bir yansıma.belki de her eksik, bütünden daha iyi konuşuyordur - ama kabul etmesi ne kadar da zor.

içimde tamamlanmamış bir cümle gibi taşıdığım arzuyla bakıyorum suya, göğe, karşı kıyıya.ne bir tamlık ne de hiçlik hali.biliyorum ki bu yarım hal beni en çok canlı tutan şey.belki de ilk kez, kaderimi başıma gelen bir şey değil,seçtiğim bir yol gibi yaşıyorum ve sevginin kapıları açılıyor.eksiklikle barıştıkça arzuya yer açılıyor.hayat tam da bu yerden akıyor.bisikletin yere uzanışı gibi, devinimde bir duruş, duruşta bir yön var.nereye gideceğimi bilmeden sürmeye razıyım.çünkü bazı kıyılar ancak yoldayken görünür oluyor.