içimde tamamlanmamış bir cümle gibi taşıdığım arzuyla bakıyorum suya, göğe, karşı kıyıya.ne bir tamlık ne de hiçlik hali.biliyorum ki bu yarım hal beni en çok canlı tutan şey.belki de ilk kez, kaderimi başıma gelen bir şey değil,seçtiğim bir yol gibi yaşıyorum ve sevginin kapıları açılıyor.eksiklikle barıştıkça arzuya yer açılıyor.hayat tam da bu yerden akıyor.bisikletin yere uzanışı gibi, devinimde bir duruş, duruşta bir yön var.nereye gideceğimi bilmeden sürmeye razıyım.çünkü bazı kıyılar ancak yoldayken görünür oluyor.